Bijna beroofd, maar fantastisch snorkelen op Huahine

Het derde eiland dat we naast het hoofdeiland Tahiti bezoeken is Huahine en we vinden dit ook gelijk het mooiste eiland. De camping ligt rustig en afgelegen, maar dit heeft ook nadelen. Middenin de nacht beleven we angstige momenten als er plotseling een onbekende man in de tent staat die ons wil beroven. De boottocht die we op Raiatea hebben gemist, maken we nu wel op Huahine. Het is een fantastische ervaring om te snorkelen met de indrukwekkende hoeveelheid tropische vissen.

Onbekende man in de tent

Het is een korte vlucht van 15 minuten van Raiatea naar Huahine. Vanuit het vliegtuig kunnen we bij het naderen van Huahine zien dat het zeewater super helder is. We worden opgehaald door de eigenaar van de camping.

We crossen met onze bagage het hele eiland over, totdat we op het zuidelijkste punt de camping bereiken. Er is ruimte genoeg op het grasveld bij het strand. Alleen Bruno, de Fransman die we op Raiatea tegenkwamen, heeft zijn lage 1-persoonstentje helemaal in de hoek achter een struik neergezet. Er staat veel wind en het wordt weer een stevige windtest voor onze meer dan drie meter hoge tipitent. Alle haringen en scheerlijnen worden gebruikt, vooral voor de kant waar de wind op staat, en de luifel blijft dicht. Het is een harde, maar wel constante wind en de tent doorstaat de test glansrijk.

Het is een afgelegen plek, maar ons wordt wel geadviseerd om geen kostbaarheden in de tent te laten als we er niet zijn. ’s Nachts zijn we er natuurlijk wel en op een nacht worden we plotseling wakker van een lichtje in de voortent. Diana kijkt vanuit de binnentent recht in de ogen van een onbekende man die bezig was de tassen in de buitentent te doorzoeken. Als hij ons ziet is hij snel weg zonder iets te hebben meegenomen. De honden van de camping, die we de afgelopen dagen nog niet hadden horen blaffen, slaan aan, maar de man is verdwenen in het donker. De rest van de nacht slapen we niet meer en is elk afwijkend geflapper van de tent in de wind reden om even de voortent te checken.

Door de harde wind gaat er voorlopig geen boot en besluiten we een auto te huren om het eiland te verkennen. Het is de oude Peugot 106 van de camping eigenaar die we kunnen gebruiken. Het autootje zonder stuurbekrachtiging rammelt aan alle kanten. De deuren gaan moeizaam dicht en aan het eind van de dag loopt het raampje uit de sponning. Van de 15% steile helling naar de Belvedere raakt het karretje bijna oververhit. Het houdt niet over, maar het rijdt en het is een stuk goedkoper dan het huren van een auto bij een regulier verhuurbedrijf.

Het is een prachtig afwisselend eiland en we zien meer witte zandstranden dan op de andere eilanden. De bevolking is hartelijk en iedereen zegt je gedag. Het lijkt Friesland wel! Hier gaat de pink en duim in de lucht. In het kleine plaatsje waar we even stoppen om van het uitzicht te genieten worden we allemaal persoonlijk de hand geschut door een mannetje uit het dorp.

Met de boot rond het eiland

Ondanks dat de wind nauwelijks in kracht is afgenomen gaat de boottocht de volgende dag toch door. We stappen op een middelgroot bootje en we krijgen uitleg van wat we zien op het eiland vanaf de lagune.

We maken al snel een eerste snorkelstop midden op de lagune. Ook Hannah stapt als een ervaren snorkelaar met snorkel van de boot het water in, maar omdat het wat dieper is en de bril niet goed zit heeft ze het alweer snel gezien.

We varen door naar een ‘motu’, een eilandje met bomen in de lagune voor de kust. Hier stappen we van boord voor de gezamenlijke lunch. Het is een prachtige plek met palmbomen aan het witte strand en het zeewater is paradijselijk blauw.

Het Polynesische eten wordt voor onze neus bereidt en het smaakt heerlijk. Na het eten wordt ons de Polynesische dans aangeleerd waarbij vooral de heupen gedraaid moeten worden. We varen door naar een ‘pearl farm’ die midden op de lagune is gemaakt. Geweldig glimmende parels zijn er te koop voor erg veel polynesische francs.

We varen nu verder helemaal om het eiland heen. Vanaf de boot kunnen we onze tent zien schudden in de wind als we langs de camping varen. Het is een uur varen naar het een-na-laatste stoppunt, maar onze gastvrouw op de boot heeft een creatieve activiteit voor ons in petto.

Duco slaapt heerlijk op het geronk van de motor en in de frisse zeelucht terwijl wij een mand in elkaar vlechten van palmboombladeren. Hannah krijgt ook een in elkaar gevlochten krans voor op het hoofd, passend bij de tas. Voordat we terugkeren naar de haven bezoeken we het zogenaamde ‘Natural Aquarium’. De naam is niet overdreven, want een ongelooflijke hoeveelheid gekleurde vissen zwemmen tussen het sprookjesachtige koraal. De ‘black tipped’ haaien zwemmen vlak voor ons rondjes als ze door een speciale instructeur worden gevoerd. Ook andere tropische vissen komen op de activiteiten af en de langwerpige vissen die normaal met de haaien meezwemmen klampen zich nu aan ‘haai’ Diana vast, wat een grappig gevoel geeft.

De laatste dag op Huahine doen we het rustig aan bij de tent. Hassan gaat nog wel op pad met de mountainbike om een rondje eiland te doen. Hij blijft knap op de fiets zitten bij het bestijgen van het 15% weggetje naar de Belvedere. Net als het autootje raakt hij bijna oververhit, maar het rondje wordt volmaakt. Bekijk de Hassan’s fietsroute en foto’s.
Na vijf heerlijke dagen, met de bijna beroving als klein minpuntje, verlaten we het mooie Huahine. We keren na een vlucht van driekwartier terug op het hoofdeiland Tahiti. Hier blijven we een nacht voordat we nog een stuk verder de Pacific in vliegen naar de Cook Islands.