Maand: augustus 2017

Het Corcovado National Park ligt een beetje afgelegen op een schiereiland in het zuidwesten. Het is het park met de grootste biodiversiteit van Costa Rica en dus willen we dit niet missen. Het kost wel enige moeite om er te komen, maar met onze grote 4WD zijn we flexibel. We kiezen voor Puerto Jiminez als ons basiskamp waar vandaan we de onverharde weg naar het park nemen. De prachtige natuur die we hier zien is bijzonder indrukwekkend en is zeker een van de hoogtepunten van onze lange wereldreis.

Hobbelige gravelweg naar Corcovado

Puerto Jiminez is het laatste grotere stadje en een goed uitgangspunt voor Corcovado. We blijven er een nachtje slapen in een hotel dat bereikbaar is via een slechte gravelweg. Stapvoets gaat het door de grote plassen die er liggen van de tropische regenbuien. Is dit wat ons morgen te wachten staat op weg naar het park? Op internet en in de Lonely Planet worden we gewaarschuwd alleen met een 4WD aan dit avontuur te beginnen. We zien spelende ‘white-faced capuchin’ aapjes vanuit de auto. Bij het hotel struikelen we bijna over reusachtige leguanen die verdekt opgesteld staan bij de buitendeur van onze kamer.

 

De volgende dag doen we de laatste inkopen en zetten we ons schrap voor de hobbelige rit langs de kust van het schiereiland. We hebben al eerder kennis gemaakt met de onverharde wegen, met name bij Monteverde, die door de Costa Ricanen zelf de ‘Costa Rican massage’ genoemd. Gelukkig valt deze rit erg mee want de weg blijkt net te zijn verbeterd. Onderweg worden we met borden gewaarschuwd om toch voorzichtig te rijden in verband met overstekende apen. Deze houden zich nu schuil midden op de dag, maar we zien wel een coatis de weg over schieten.

Paradijs met exotische dieren

Aan de rand van het park blijven we twee nachten in een hotel waar de dieren letterlijk naar je toe komen. In Duco’s bedje dat in onze kamer staat vinden we een enorme krab. Gelukkig ligt Duco er nog niet in!

Om af te koelen is er een ‘cold tub’ in de vloer van het terras gemaakt. Hannah en Hassan dompelen zich onder. We lopen naar het strand en wanen ons in het paradijs met allerlei exotische dieren. De rood-geel-blauwe scarlet macaw papagaaien vliegen krijsend boven onze hoofden. Het strand is verlaten, de zee is overweldigend wild en in de verte boven de bomen van het regenwoud kondigt de zoveelste tropische bui zich aan. We zijn op een heel bijzondere plek aanbeland.

Kikkers en vlinders op de Monkey Trail

De volgende ochtend vroeg gaan we al om 05:15 uur op pad. Het begint net licht te worden en de dieren worden actief. We zijn van plan om te gaan kanoen, maar met onze auto raken we de hoteleigenaar kwijt die voor ons rijdt. In plaats daarvan rijden we een avontuurlijk weggetje op dat na een paar kilometer alleen nog zichtbaar blijft door de bordjes “4WD only!”. Terug bij het hotel besluiten we dan maar de wandeling te doen die we eigenlijk een dag later hadden gepland. We ontbijten voor onze kamer en een coatis komt even kijken wat wij aan het doen zijn.

De wandeling wordt de Monkey Trail genoemd en loopt naar de ingang van het park. Als we het park echt in willen, moeten we met een gids 23km lopen (voor Hannah teveel) en het is dan maar de vraag of we veel meer zien. Op de Monkey Trail zien we dit keer geen apen, maar er springen meerdere ‘green-and-black poison’ kikkers van ons weg en er fladderen pauwoogvlinders om ons heen. Beiden zagen we al in het Monteverde Theme Park, zie foto’s. Het is vochtig warm en halverwege drinken we met z’n vieren bij een lodge met gemak vier grote welverdiende verse jugo’s (papaya, fresa, banana en sandia) leeg. We lopen nog omhoog naar een tweetal uitzichtpunten en omdat het eb is geworden kunnen we via het strand terug lopen. Daar zien we opnieuw vele scarlet macaw papagaaien en ook twee knalgroene parkieten die een nest aan het bouwen zijn. Bekijk de wandelroute en meer foto’s.

Show van de spider monkeys

De volgende ochtend doen we nog een poging om een kanotocht te maken. Om 05:45 uur zitten we in de kano op een laguna dicht bij de zee. Hassan is er de vorige dag al langsgekomen tijdens zijn
strandloop. Het is warm, maar nog niet te heet. Geen speciale stoeltjes voor de kinderen in de kano zoals in Canada. Duco zit dit keer voorin en kan wel mooi boven de rand uitkijken. Watervogels vliegen voor ons weg als we te dicht naderen en we varen ook langs de rand van het regenwoud. Na een tijdje zien we plotseling de takken van de bomen hoog boven ons bewegen. Het zijn ‘spider monkeys’ die van boom naar boom slingeren op zoek naar vruchten. Terwijl wij stil liggen met de kano voeren ze fantastische acrobatische toeren uit om aan hun eten te komen. Als de show is afgelopen en het gedonder van het onweer dichterbij komt varen we weer terug naar het beginpunt. Bekijk de kanoroute en meer foto’s.

We slapen nog een nachtje in het hotel met de leguanen in Puerto Jimenez en zetten dan koers richting Panama. Aan de grens zullen we onze comfortabele huurauto moeten inleveren, want die mag de grens niet over. Het lukt ons helaas niet om van te voren een transfer te regelen naar David in Panama. Met al onze bagage (kampeerspullen, autostoeltjes, e.d.) en de kids zullen we dus de grens (lopend?) over moeten steken en het traject in Panama met openbaar vervoer moeten afleggen. Een avontuur waarvan we geen idee hebben hoe dit gaat verlopen.

We verlaten de bergen en komen weer in de vochtige hitte terecht. In een lange autorit zakken we in zuidelijke richting langs de kust af en gaan we op zoek naar een camping. We ervaren een bijzondere stranddag en bezoeken het Manuel Antonio National Park. Voor het eerst hebben we gedurende langere tijd achter elkaar op dezelfde dag regen. Barst nu het regenseizoen echt los in Costa Rica vragen wij ons af?

Geen camping, wel droog

Op weg naar het zuiden stoppen we onderweg bij een klein plaatsje langs de kust om een camping te bekijken. De camping ligt direct aan een strand met wat visssersbootjes, maar het ziet er een beetje troosteloos uit, net als de smoezelige lodges in het dorpje met vervallen huisjes. Zouden wij hier onze tent een hele dag onbeheerd laten staan en een uur heen en weer rijden naar Manual Antonio waar we eigenlijk voor komen? De keuze is snel gemaakt en we vinden met behulp van onze Costa Ricaanse data-simkaart een ruim apartement op een paar kilometer van het park.

Het kost ons veel moeite om het te vinden, want zowel Google Maps als Tomtom raken de weg kwijt in het onlogische adressensysteem van Costa Rica. Locals de weg vragen is meestal veel effectiever hebben we geleerd van de taxichauffeurs die dat hier ook op die manier doen. Na een uur ronddwalen over steile onverharde bergweggetjes zien we de hoteleigenaar die ons op straat staat op te wachten. Het prima apartement heeft ook nog een grote buitenruimte waar we wat kunnen laten drogen.

Regen op het strand en bij de wandeling

Op onze eerste dag hebben we een dagje strand gepland en dus rijden we ondanks de donkere lucht het weggetje naar beneden richting de zee. Een mannetje bewaakt voor een paar dollar onze auto en we kunnen direct het strand op lopen. Het is boven de dertig graden en als we ons onderdompelen in het al net zo warme zeewater begint het flink te regenen. Hannah is in Nederland al niet naar binnen te krijgen als het regent en vindt het hier helemaal prachtig. Ook Duco geniet van al dat water. Als een heerlijke douche laten we het over ons heen komen. We kunnen ons niet herinneren dat we ooit een middag met zoveel plezier in de stromende regen doorbrachten op het strand.

De volgende dag rijden we met onze auto naar de ingang van het Manuel Antonio National Park. Onze wandeling begint nog droog en we kiezen eerst het pad naar een waterval. Veel drinken in de vochtige warmte is heel belangrijk als het zweet ons van het hoofd loopt.

Hannah speelt “Jane in the jungle” als we een liaan tegenkomen. Ze heeft het net geleerd van de aapjes die we hoog boven ons hoofd door de bomen zagen zwieren, een bijzonder schouwspel. Op de grond is er ook van alles te zien. Kleurrijke bloemen steken scherp af tegen al het groen en voor ons uit zien we krabben met felle kleuren hun holletje in schieten. Als we onze wandeling vervolgen richting het strand begint het weer te regen en te onweren. Het stopt die dag niet meer en onze schoenen zijn doorweekt als we in de auto stappen. Bekijk de wandelroute en meer foto’s. Eigenlijk vinden we het helemaal niet zo erg dat we niet op de camping in de tent zitten.

De mensen in Costa Rica zijn erg aardig en zeggen je altijd vriendelijk gedag. Eigenlijk hoef je maar twee woorden Spaans te weten in Costa Rica: Pura Vida!

Vanuit Arenal rijden we richting Monteverde. Het laatste uur rijden we over een dirtroad. Veel wegen in Costa Rica zijn nog onverhard en onze 4WD komt dan ook goed van pas. In Monteverde is het klimaat wat vriendelijker. Het is koeler vanwege de hoogte en er valt ook wat minder regen. We hebben bij Monteverde een prachtige kampeerplaats gevonden op camping Turin Costa Rica.

Inmiddels hebben we ook onze reisroute op de site geplaatst. Klik op de kaart rechts op deze pagina en je kunt onze actuele locatie bijna ‘live’ volgen. De app van Polarsteps kun je ook op je telefoon installeren en onze route volgen met extra foto’s. Als je ons volgt krijg je een bericht als we een stap hebben toegevoegd (1-2 keer per week) en we proberen dit gelijk te laten lopen met deze blog.

Kamperen op een droomplek

Achter het restaurant van de eigenaar kunnen we naar boven rijden en onze tent neerzetten op een mooi vlak veld in de grote tuin. We hebben een mooi uitzicht op de vallei. We zijn nog net op tijd voordat er een grote onweersbui losbarst. De temperatuur is met 24 graden voor ons aangenaam, maar de locals zitten met dikke winterjassen aan en een muts op. Wij zitten met korte broek en een t-shirt blij met een beetje afkoeling en zij komen bezorgd vragen of we geen deken willen tegen de kou. De volgende dag is de lucht weer blauw en de zon fel. We besluiten om de tent te verplaatsen naar een hoger gelegen veld dat meer in de schaduw ligt.

Op onze nieuwe plek worden we wakker van het gekwetter van een zwerm groene papegaaien. Ook zien we tientallen gieren vlak boven onze tent cirkelen alsof ze aan het checken zijn wat daar te halen valt. We staan tussen de bananenbomen en prachtige, reusachtige bloemen. Het is een droomplek om te kamperen. Als het ’s avonds weer met bakken uit de hemel komt kunnen we gebruik maken van het overdekte buitenrestaurant dat die dag dicht is.

De eigenaren ontvangen ons hartelijk en zijn erg vriendelijk. We raken aan de praat omdat ze een jong kindje in de familie hebben dat net als Duco een ernstige afwijking heeft. Ons vertrek is emotioneel en we krijgen kadootjes mee voor de kinderen. Bekijk hun bericht over ons op Instagram.

Kikkers en vlinders

We hadden in Arenal al kennis gemaakt met een enorme pad die elke avond een bezoek bracht aan het toilet. Op onze nieuwe plek worden we elke avond getrakteerd op een orkest aan kikkergeluiden. Costa Rica heeft vele soorten kikkers. Het Monteverde Theme Park is een leuk park waar je de kikkers kunt gaan bekijken. We zien kikkers in uiteenlopende kleuren, maar ook veel kikkers helemaal niet omdat het nachtkikkers zijn.

Naast de kikkers heeft het park ook een vlindertuin. Als we de kikkers verlaten en naar buiten in het bos stappen zien we vele vlinders om ons heen vladderen. Het blijkt echter nog niet de vlindertuin te zijn, die is verderop in een afgesloten gedeelte. Costa Rica is eigenlijk 1 grote vlindertuin! Veel bijzondere vlinders zagen we al, maar hier zien we ze allemaal bij elkaar.

 

Cloud forest maakt naam waar

Op onze tweede dag bezoeken we het Monteverde Cloud Forest. Dit bos zit, anders dan het rainforest, voornamelijk in de wolken. We beginnen onze wandeling droog, maar de bomen zijn al helemaal in de wolken. Halverwege begint het flink te onweren. De regen komt weer in grote hoeveelheden naar beneden. We steken een lange hangbrug over van waaraf we ver de diepte in kunnen kijken. We keren daarna drijfnat maar voldaan weer terug bij de ingang van het park. Bekijk de route en meer foto’s.

Na Monteverde dalen we weer af naar de kust en zoeken we een kampeerplek in de buurt van het Manuel Antonio National Park.

Na onze ervaringen in Amerika en Canada was ons van te voren wel duidelijk dat ons in Costa Rica hele nieuwe kampeeravonturen te wachten stonden. Terwijl we in Amerika en Canada regelmatig een volle campground vonden, is daar in Costa Rica geen sprake van. Sterker, het is nog vrij lastig om uberhaupt een camping te vinden! En dan moet het er ook nog een zijn waar je je tent de hele dag onbeheerd durft achter te laten. Op onze eerste bestemming Arenal vonden we een camping bij een Hot Spring met een prachtig uitzicht op de Volcan Arenal, als-ie tenminste uit de wolken is.

Tropische bui op de tent

Net buiten het hek van de Termales Los Laureles konden we onze tent opzetten tussen wat bomen op een groen grasveld. De truc is om een plekje te vinden uit de zon en hooggelegen. Met 30 graden en een hoge luchtvochtigheid is het overdag niet te doen in de tent dus zoeken we verkoeling in de Hot Springs, althans in de koele baden. Het is een enorm complex met verschillende baden en indrukwekkende glijbanen. De glijbanen zijn een beetje hobbelig waardoor je alle kanten op stuitert en je het idee krijgt dat je je in een bobsleebaan bevindt. Als je dan uiteindelijk in het water belandt ben je al een paar keer om je as gedraaid en even volledig gedesorienteerd. Geen wonder dat er een minimumleeftijd van 10 jaar is…
Aan het einde van de dag gaan we terug naar de tent en is het, zoals bijna elke middag, ondertussen stevig gaan regenen. Gelukkig hebben we afdakje waar we droog kunnen koken. Onze tipitent blijft ook droog van binnen, zelfs als het later flink gaat onweren en er een paar huiveringwekkende tropische buien langskomen. De warme slaapzakken blijven vannacht in de tas, we hebben genoeg aan een laken.

Wel of geen zicht op de vulkaan

Ondanks de hitte gaan we op pad voor het bezoeken van het nationale park, waar we de hele dag tegenaan kijken. Het is deels bewolkt en dat vinden we eigenlijk niet zo erg. ’s Ochtends doen we een wandeling naar de lavavelden aan de voet van de vulkaan. De vulkaan blijft in de wolken. Bekijk de wandelroute naar de vulkaan en meer foto’s. Nadat we een picnic hebben gedaan en een beetje zijn uitgerust in de schaduw gaan we ’s middags een tweede wandeling doen. Deze gaat naar een uitkijktoren en uiteindelijk de rand van een meer en onderweg hebben we een paar mooie uitzichtpunten. Duco gaat steeds beter staan en geniet hier zichtbaar van. De top van de vulkaan liet zich heel even gedeeltelijk zien, maar is de rest van de middag weer in de wolken.

Het is alsof je door een bos van reusachtige kamerplanten loopt. Onderweg steekt er vlak voor onze neus een kudde zwijntjes het pad over. Ze draven direct het bos weer in waar ze na een meter alweer uit het zicht zijn. Grote gieren cirkelen regelmatig boven ons hoofd op zoek naar voedsel. Als we naar de grond kijken vallen de mega mieren op met hun ijverige arbeid om verse blaadjes naar hun nest te krijgen. We zijn aan het einde van de middag net op tijd terug voordat de regen weer losbarst. Bekijk de wandelroute en meer foto’s.

Vliegen door het regenwoud

Een van de hoofdattracties hier in Costa Rica is een ‘Canopy’ door het regenwoud. Aan een kabel vlieg je hoog boven de grond langs de bomen. Hassan wil dit spektakel wel eens meemaken en op het laatste moment kan Hannah ook nog mee! Een beetje spannend vindt ze het wel, maar eenmaal vastgemaakt aan de instructeur heeft ze veel plezier als ze met 50km/u door het regenwoud zoeft. We maken dertien ‘vluchten’ voordat we uiteindelijk weer bij het beginpunt uitkomen. Op het laatst vliegen we ook nog over het zwembad, zodat Diana en Duco ons ook nog in een flits kunnen zien. Bekijk de route van Hannah en Hassan en meer foto’s. In alweer een Hot Spring met opnieuw een paar spectaculaire glijbanen kunnen we bijkomen van de avonturen en afkoelen van de warmte.

Na ons bezoek aan Arenal rijden we door richting Monteverde. We zitten daar wat hoger in de bergen en kunnen waarschijnlijk genieten van wat lagere temperaturen.

We reizen de eerste anderhalve week in Costa Rica zonder auto en dat is best verfrissend. We krijgen een ouderwets reisgevoel als de Costa Ricaanse muziek keihard door het kleine busje (collectivo) schalt en we achterin door elkaar geschud worden door de vele gaten in de weg, maar de beloning is er uiteindelijk. Van de dikke winterkleren in de kou op een primitieve campground in Amerika en Canada zitten we nu in een luxe resort op het hete, tropische Bocas del Toro in Panama. Aan variatie op onze wereldreis geen gebrek!

Uitstapje naar Panama

In Cahuita worden we vroeg opgehaald om per busje naar de grens met Panama te reizen. We zitten achterin tussen de backpackers, kleine kinderen komen we niet tegen. Het geeft Diana en Hassan het reisgevoel van Zuid-Amerika. Gelukkig wordt het busje niet helemaal volgepropt met locals. Hassan kan zich een ritje in Peru herinneren met locals achterin een soort veewagen dat zo vol zat dat-ie bijna uitelkaar barstte. Geen geklaag over het volle wagentje. Het enige dat de Peruanen zongen was ‘uno mas, uno mas’ (nog eentje erbij), spottend over hun eigen reismanieren.

Voor de grens met Panama moeten we uitstappen en onze bagage uit het busje halen. Eerst bij een kantoortje 8 dollar vertrekbelasting betalen en vervolgens krijgen we voordat we Costa Rica verlaten een stempel in onze paspoorten bij een ander kantoortje. Vervolgens lopen we met al onze bagage over een lange brug over een brede rivier. Gelukkig ligt de meeste bagage nog in San Jose!

Een mannetje op de brug heeft zijn ogen gericht op het water of er geen illegale bootjes de grens oversteken. Aan de andere kant van de brug krijgen we opnieuw een stempel, dit keer van de Panamezen om het land in te kunnen. Daarna stappen we in een ander busje dat ons naar het haventje brengt voor de boot naar Bocas del Toro. De bootje klappert met meer dan 50km per uur over het water, maar inmiddels zijn we wat gewend na onze bootavonturen in Tortuguero.

Bocas del Toro

Het luxe resort met zwembad aan het strand waar we via onze reisorganisatie voor een klein prijsje kunnen verblijven is een nieuwe ervaring voor ons. We krijgen zelfs ‘bandjes’ om, iets dat Diana en Hassan nog niet eerder hebben gehad. Toch zitten we niet ‘all-inclusive’, we hebben alleen ontbijt. Dat zit er standaard bij, dus waarom dan toch een bandje? De Costa Ricanen houden van bandjes. We genieten van het zwembad dat voor de welkome afkoeling zorgt in de warmte van Panama. Hassan zwemt een paar baantjes als alternatief voor een rondje hardlopen.

Hannah heeft de laatste maanden een andere dagroutine opgebouwd dan haar leeftijdsgenootjes in Nederland. Ze is opgevoed met het primitieve kamperen in Amerika en Canada. Tandenpoetsen doe je in de struiken naast de tent, handen wassen doe je in de rivier en plassen doe je achter een boom. En dus kruipt Hannah uit het zwembad naast het hotel, loopt naar de eenzame palmboom die vlak naast het zwembad staat en trekt voor de neus van een paar verbouwereerde hotelgasten haar zwembroek naar beneden om te gaan plassen. We kunnen haar nog net op tijd tegenhouden…

Het dorpje Bocas heeft een gezellig parkje en net als we uit de bus stappen om naar de bijbehorende speeltuin te gaan zien we dat er van alles wordt opgebouwd voor kinderen. Het springkussen komt bekend voor, maar daarna wordt Hannan gratis geschminkt en wordt er gedanst. Hannah en Diana doen enthousiast mee met de locals op Panamese liedjes.

De tweede dag is Duco ziek geworden. Hij heeft overgegeven en zit aan de diarree. Gezien zijn medische verleden is het eigenlijk ongelofelijk dat hij voor het eerst tijdens onze nu al vier maanden durende wereldreis ziek is. Duco blijft bij Diana een dagje in het hotel, terwijl Hannah en Hassan de locale bus pakken en naar de andere kant van het eiland rijden. Ze nemen vervolgens een bootje naar Starfish Beach, een paradijselijk strandje waar zeesterren zijn te zien. Hannah maakt kennis met de snorkel en ziet een reusachtige zeester en visjes die om haar heen zwemmen. De temperatuur van het zeewater is een verademing ten opzichte van die van Vancouver Island van een week geleden.

Duco is na 1 dagje al weer opgeknapt en op de laatste avond nemen we een watertaxi naar een eiland dat voor de kust van Bocas ligt om te gaan eten in een fantastisch gelegen restaurantje met uitzicht op de zee. Als we over de rand van het terras in het water kijken zien we 5 reusachtige manta’s heen en weer zwemmen. Oppassen dus als je hier het water in wilt!

Jaguar Rescue Center in Puerto Viejo

We nemen weer de omgekeerde route terug naar Costa Rica met opnieuw de nodige formaliteiten aan de grens. We verblijven nog twee nachten in Puerto Viejo, een leuk plaatsje aan de Caribische kust. De belangrijkste bezienswaardigheid is het Jaguar Rescue Center waar zieke dieren worden opgevangen, verzorgd en indien mogelijk weer teruggezet in het wild. We krijgen een rondleiding en zien o.a. luiaards, aapjes, krokodillen, toekans en ook een jaguar. Allemaal hebben ze hun eigen verhaal en we zien ernstig verminkte dieren, een direct gevolg van Chiquita’s en Dole’s beleid mbt het overvloedig spuiten van anti-insectenspray op hun plantages. Mocht je het nog doen: koop nooit Chiquita- of Dole-bananen!

Hannah is zoals altijd gefocused op een speeltuin in het dorpje en we vinden er zowaar 1, helemaal in kleurige Caribean style. De volgende dag reizen we per busje weer terug naar San Jose. Daar pikken we onze kampeerspullen weer op en reizen de komende weken weer verder per auto en tent.

Costa Rica belooft een prachtige bestemming op onze wereldreis te worden. We bezoeken eerst de nationale parken van Tortuguero en Cahuita. Daarna maken we een uitstapje naar Panama om vervolgens weer via Puerto Viejo terug te keren naar San Jose. De mensen genieten hier volop van het leven en proberen er zoveel mogelijk uit te halen. De avontuurlijke omgeving nodigt hier ook toe uit. Wij gaan hier volop in mee, of zoals de Costa Ricanen hier zeggen: pura vida!

Geen auto en geen tent

Na een vlucht met Aero Mexico komen we via Mexico City aan in San Jose. Een flinke reis voor de kinderen, maar gelukkig is er weinig tijdsverschil met Canada. Vanwege de vertraagde eerste vlucht moesten we in Mexico City rennen om onze aansluiting te halen. Voor slaperige Hannah een ware beproeving. Het verbaasde ons niet dat niet alle bagage was aangekomen in San Jose. Het autostoeltje van Hannah was in Mexico City achtergebleven, maar werd 24 uur later alsnog netjes bezorgd bij het hotel.

De eerste 10 dagen in Midden-Amerika doen we het zonder auto. Vooraf hebben we vervoer en overnachtingen in hotels geregeld. Daarna komen we terug in San Jose en gaan we verder met de auto. San Jose is voor de kinderen een culture shock. Diana en Hassan zijn wel wat Zuid-Amerikaanse steden gewend, maar met de kinderwagen zigzaggen door de straten van San Jose die vol met gaten zitten en je kinderen op elke meter met open mond om zich heen zien kijken is ook voor ons een nieuwe ervaring.

Hannah en Duco zijn duidelijk van slag van alle nieuwe indrukken. Nadat we met wat moeite een Costa Ricaanse sim-kaart hebben gevonden lopen we zowaar tegen een kleine speeltuin aan in de buurt van het centrum waar de kinderen wat kunnen spelen. Na de tweede nacht in San Jose worden we de volgende ochtend vroeg opgehaald met een busje. We reizen nu ‘light’, want 4 grote tassen met de tent, kampeerspullen, warme kleren e.d. blijven tijdelijk achter in San Jose. Onderweg naar Tortuguero maken we direct al kennis met een van de meest iconische dieren van Costra Rica: de luiaard. We zien hem wakker worden en actief eten pakken, dat op zich is al bijzonder bij een luiaard.

Tortuguero: vochtig plus

De Lonely Planet geeft aan dat ‘vochtig’ de meest droge typering is die je aan Tortuguero kunt geven. Zo’n 330 dagen per jaar is het (deels) bewolkt. Op 1 dag kan er meer regen vallen dan in Nederland in een half jaar. Bij ons bezoek is dat niet anders. We zien weinig zon en krijgen ook een paar heftige tropische regenbuien, maar gelukkig vallen die allemaal net buiten de activiteiten die we ondernemen.

Tortuguero is alleen per boot te bereiken. We worden op een gammel bootje gezet met een flinke buitenboordmotor. Pura vida!, roept de chauffeur boven het geluid van de motor uit, en vervolgens geeft hij vol gas en stuurt hij het bootje als een ware formule 1 coureur met een noodvaart door het smalle, bochtige riviertje.

We varen rakelings langs stenen en uitstekende boomstammen in de rivier. Natuurlijk, hij kent de route op zijn duimpje, maar na die stortregens zal er hier toch ook wel eens een boomstam in de rivier vallen of een steen worden verplaatst? Een keer wordt de bodem van de boot ligt geraakt door iets in de rivier, waarop de chauffeur even binnensmonds vloekt, maar we komen ongeschonden op de bredere rivier die ons naar ons hotel midden in het regenwoud leidt.

De volgende ochtend heel vroeg gaan we weer met een bootje op pad, maar dit keer bekijken we in een rustig tempo alle dieren die we kunnen zien vanaf de boot. Een wekker zetten blijkt niet nodig. ’s Avonds vallen we nog heerlijk in slaap bij de rustgevende oerwoud geluiden, maar bij het eerste licht beginnen de brulapen tegen elkaar aan te brullen, wat een orkaan van geluid tot gevolg heeft. De brulaap kan niet voor niets het meeste geluid met zijn stem produceren van alle zoogdieren. Op onze vroege boottocht dieper de jungle in zien we brulapen, krokodillen, leguanen en veel bijzondere vogels. Bekijk de vaarroute en meer foto’s.

’s Avonds laat gaan we op pad voor de schildpadden die eieren leggen op het strand. Alleen onder begeleiding van een gids is dat toegestaan. Uiteindelijk vinden we een reuzeschildpad die honderden eitjes aan het leggen is in een enorme kuil die ze zelf heeft gegraven. Als ze klaar is met leggen gaat ze de eieren begraven met zand en Hassan, die binnen ‘schotsafstand’ staat, krijgt de volle laag. Hannah blijft de hele avond wakker om alles mee te maken en is nog een paar dagen vol van deze bijzondere gebeurtenis.

Cahuita National Park

Na een paar dagen verlaten we Tortuguero om door te reizen naar het gemoedelijke dorpje Cahuita. We genieten van het heerlijke zwembad bij het hotel. Het is te merken dat het vakantietijd is in Nederland. Het is in Costa Rica geen hoogseizoen, maar veel Nederlanders, waaronder gezinnen met kinderen, komen we tegen in het hotel. De volgende dag maken we een wandeling door Cahuita National Park. We doen een rivierdoorsteek waarbij de schoenen uit moeten en picknicken aan de rand van het oerwoud bij het smalle strand. Op de weg terug is de rivier nog iets hoger, maar de spullen komen droog over.

Krabben in de meest uiteenlopende kleuren rennen voor onze voeten weg naar hun veilige holletjes in het zand. Het is midden op de dag dus de luiaards en brulapen die hier ook zijn houden zich koest en verborgen, maar we zien wel veel gekko’s en leguanen. Bekijk de wandelroute en meer foto’s.

We eten nog een keer heerlijk pasta, Italiaans eten is ook goed verkruigbaar in Costa Rica, voordat we de volgende dag over de grens met Panama reizen naar het eiland Bocas del Toro.