Maand: februari 2018

Op een afgelegen plek in de outback van Western Australia vinden we een rots die de vorm heeft van een golf en de voor de hand liggende naam ‘Wave Rock’ heeft gekregen. We nemen een paar dagen de tijd om ook de andere bezienswaardigheden in de buurt te bezoeken. Daarna trekken we verder naar de Australische zuidkust.

Kamperen in de Australian Outback

Het is een lange rit vanaf de Pinnacles Desert, dus we maken een stop in het plaatsje York om te overnachten.

Heel veel is er niet te beleven op zaterdagavond in York, maar we vinden toch een restaurantje met live muziek op het terras. Hannah maakt een ‘booster’ door drie stoelen op elkaar te stapelen, precies zoals ze dat in Panama eerder op onze reis deden. De volgende ochtend gaan we op zoek naar een nieuw gastankje voor de brander, maar het juiste type is niet te krijgen in de twee hardwarestores van York. We slaan wel gelijk boodschappen in, maar dat blijkt later niet nodig te zijn want ook in het plaatsje Hyden, vlakbij Wave Rock, is een grote supermarkt. De campground ligt op loopafstand van Wave Rock en de kampeerplekken zijn bij gebrek aan natuurgras voorzien van kunstgras.

De meeste kampeerders hebben een camper, een caravan of een auto-met-tent-op-het-dak en blijven voor 1 nacht. Met onze tipi tent blijven we voor een paar dagen en zijn we, zoals overal, een uitzondering. We worden weer regelmatig aangesproken: ‘What a cool tipi tent‘, ‘I like your tent!‘, ‘Nice tent, mate!‘ of ‘Around the world in a tent with two little kids? How do you manage that!‘ zijn de meest gehoorde opmerkingen.

Wave Rock is fantastisch en fascinerend. Hannah heeft haar nieuwe ‘boogie board’ meegenomen, want bij gebrek aan zee en golven in de Australian Outback moet er gesurfd worden op Wave Rock. We maken nog een wandeling langs en over het rotsmassief. Als er halverwege ergens een gat zit in de rotswand, kunnen Hassan en Hannah het niet laten om er naar toe te klimmen. Het gat is niet groot genoeg voor 2 personen en naar beneden blijkt toch een stuk lastiger…

We komen langs rotsplaten die al duizenden jaren als losse glasscherven tegen elkaar aan liggen. Bovenop de rots hebben de Australiërs in het begin van de vorige eeuw een dam gemaakt die ervoor zorgt dat het schaarse regenwater niet de rots afloopt, maar in een meertje terechtkomt. De regulering van het regenwater is nog steeds actief.

Halverwege de wandeling komen we bij ‘Hippo Yawn’, een andere karakteristieke rots. Hij lijkt inderdaad erg veel op een gapend nijlpaard en wij gapen gezellig mee. Voordat de grootste hitte van de dag wordt bereikt zijn we weer terug bij de campground en nemen we een heerlijke smoothie in het koele informatiecentrum van Wave Rock om daarna nog verder af te koelen in het zwembad.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

 

Handtekeningen in een koele grot

De volgende dag rijden we naar de andere bezienswaardigheid bij Hyden: Mulka’s Cave.

De kleine grot zit vol met aboriginal tekeningen van handen. In de grot is het aangenaam koel en het is goed voor te stellen dat de aboriginals hier veel tijd doorbrachten om tekeningen te maken. Buiten de grot is het lastig om aan de hitte te ontsnappen.

De temperatuur loopt alweer richting de 38 graden en we besluiten om de korte wandeling bij de grot over te slaan en terug te gaan naar de tent. De papagaaien in de boom bij onze tent lijken geen last te hebben van de warmte. Ze lopen driftig heen en weer over een tak en maken grappige geluiden.

De dragon lizard is moeilijker te spotten op de rotsen vanwege zijn schutkleur, maar omdat er tientallen voor ons uitschieten kunnen we ze toch makkelijk onderscheiden.

’s Ochtends vroeg, als de temperatuur nog aangenaam koel is, gaat Hassan een rondje hardlopen door het aparte landschap van kale bomen te midden van opgedroogde sporen van water.

Bekijk de hardlooproute en foto’s in onderstaande video:

 

Na drie nachten kamperen in de hitte van de Australische Outback rijden we door naar het mildere klimaat van de zuidkust. We hebben nog geen kampeerplek geboekt, dus we kunnen kiezen tussen het uitgestrekte Fitzgerald National Park of eerst nog naar de witte stranden van Esperance. Het klinkt gek bij een wereldreis van een jaar, maar we merken dat we te weinig tijd hebben om alle mooie plekken van zuidwest Australië uitgebreid te bezoeken…

We reizen weg van Perth naar het noorden langs de westkust van Australië en het landschap wordt kaler en leger. Toch vinden we er twee bijzondere natuurparken. We bezoeken het Lesueur National Park en The Pinnacles. Ondanks de hitte zien we toch wat wildlife. Er is veel te bekijken in dit gebied, maar we trekken verder het binnenland in.

Via Leeman naar Lesueur

We verlaten de bewoonde wereld van Perth en zoeken een plekje om te lunchen. Langs de lege kuststrook stuiten we zowaar op een stukje Nederlandse geschiedenis.

Een klein monument herinnert aan Leeman’s boat landing in 1658. Na een paar boterhammen aan de picnictafel in de schaduw nemen we nog een kijkje op het strand. Het waait hard en het zand stuift om onze oren, maar achter een enorm rotsblok vinden we wat beschutting en genieten we van de zee.

We rijden door naar het plaatsje Cervantes. Er is een General Store, maar een supermarkt is pas op een uur rijden te vinden. We zetten de tent op achter een boom om de venijnige wind wat te breken en ’s avonds zetten we ook de auto er nog achter. Sinds de krachtige Pacific wind op Huahine hebben we niet meer zo’n constant harde wind gehad, maar onze 3 meter hoge tipi tent blijft weer zonder problemen overeind!

De volgende dag gaan we op zoek naar die ene supermarkt in het volgende stadje en bezoeken we het bijzondere Lesueur National Park. Bij het binnenrijden zien we velden vol met prachtige witte bloemen. Het is midden op de dag en erg heet dus de kans op het spotten van wildlife is gering, maar geheel toevallig zien we vlak naast de weg een kangaroe in de bosjes naar ons turen.

Het is de eerste kangaroe die we tegenkomen in het dorre, droge landschap van Western Austalia en het geeft ons het gevoel dat we toch niet alleen zijn op de verder verlaten weg.

We besluiten om de wandeling naar de top van Mount Lesueur te doen. Het lijkt een korte wandeling, maar het blijkt geen makkelijke opgave onder deze extreme omstandigheden. Hannah heeft het zwaar, maar met een dosis doorzettingsvermogen lukt het ook haar om de top van deze platte berg te bereiken met uitzicht op de Indische Oceaan.

Het is een apart landschap met lage begroeiing en cactusachtige planten. Bomen die schaduw geven zijn schaars en als je eronder wilt kruipen is het oppassen geblazen. Slangen zijn we hier nog niet tegengekomen, maar spinnen kunnen ook levensgevaarlijk zijn in Australië.

Hassan loopt nietsvermoedend tegen een spinnenweb aan dat dwars over het pad is gespannen. Hier is vandaag nog niemand langsgekomen. Hassan geeft een schreeuw en kan nog net op tijd achteruit deinzen. De reusachtige Huntsman Spider is ook geschrokken, maar blijft rustig in zijn web hangen. Op deze afgelegen plek is het niet handig om te worden gebeten. Het blijkt gelukkig geen gevaarlijke en geen agressieve spin te zijn, maar hij ziet er wel indrukwekkend uit. Verhit komen we terug bij de auto en zetten we snel de verkoelende airo aan.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

 

Bizarre landschappen in Pinnacles Desert

De volgende dag rijden we naar de Pinnacles Desert in Nambung National Park dat vlakbij Cervantes ligt.

Dit keer maken we een ritje met de auto door het bizarre landschap van langwerpige rotsen die rechtop in het zand staan. Het is niet bekend hoe de Pinnacles zijn gevormd, al bestaan er wel verschillende theorieën over. We kunnen uitstappen tijdens de ‘scenic drive’ om wat rond te lopen en foto’s te maken.

Het enige teken van leven dat we zien in deze woestijn is een lizard die in de schaduw aan het rusten is.

Op de terugweg naar Cervantes rijden we langs een meer met uiterst zeldzame stromatolieten. We zien tientallen van deze gelaagde gesteenten met microbacteriën.

Er is veel te doen in deze omgeving ten noorden van Perth, maar we besluiten om weer naar het zuiden te gaan en meer het binnenland in te trekken. Na een stop in York, bezoeken we in Hyden de bekende Wave Rock. Uiteindelijk willen we bij de zuidwestkust van Australië uitkomen.

In Adelaide sluiten we het eerste deel van onze reis door Australië af. Hassan haalt herinneringen op van 24 jaar geleden in Adelaide. Daarna vliegen we naar Perth om het voor ons nieuwe zuidwesten van Australië te verkennen. In het zonnige Perth blijven we een dagje langer om de rest van onze trip te plannen.

Herinneringen ophalen in Adelaide

In 1994 heeft Hassan een aantal maanden in Adelaide gewoond voor de stage van zijn studie. Voor Hassan een goede gelegeheid om wat herinneringen op te halen.

We parkeren de auto aan de rand van de stad en nemen de gratis tram naar het centrum, waar de nieuwe campus van de ‘University of South Australia’ zich bevindt. We hebben afgesproken met Arry, een oud-huisgenoot van Hassan. Het is bijzonder om iemand na bijna 24 jaar weer opnieuw te zien en het is leuk om de verhalen van toen op te halen. Arry waarschuwt Hassan dat er weinig meer over is van het studentencomplex.

De volgende dag ziet Hassan inderdaad alleen nog maar een braakliggend terrein, klaar om volgebouwd te worden. De bikeway naar de universiteit die hij elke dag fietste kan Hassan nog wel terugvinden, leuke nostalgie. Na de ontmoeting met Arry bezoeken we de overdekte markt en blijven we even zitten bij de fonteinen in het centrum van Adelaide.

Aan het einde van de middag nemen we de tram weer naar onze geparkeerde auto en gaan terug naar ons vakantiehuisje. We hebben een holiday park gevonden in Port Adelaide aan het strand. Met een auto is dat een goed alternatief voor een krappe kamer in een duur motel in het centrum. Vanaf ons holiday park lopen we zo het strand op. Hassan doet een hardlooprondje over het strand tot aan de lange pier een paar km verderop.

Bekijk zijn hardlooproute en foto’s in onderstaande video:

 

‘Where’s the rest of your luggage, mate?’

Korte tijd hebben we nog overwogen om over land van Melbourne/Adelaide naar Perth te gaan, maar al snel kwamen we er achter dat met de combinatie van beperkte tijd en jonge kinderen dit geen goed idee was.

Een vlucht van Adelaide naar Perth was bovendien erg goedkoop. Het gaat er gemoedelijk aan toe bij het inchecken en de grondstewardessen vragen geinteresseerd waar we met al onze bagage vandaan komen. De vlucht gaat voorspoedig en Duco heeft weer veel lol in het vliegtuig.

In Perth moeten we naar het andere einde van de terminal lopen om onze huurauto op te halen. Met meer dan 120 kg aan bagage en twee jonge kinderen is dat een behoorlijke uitdaging. Terwijl Diana en Hannah met wat handbagage en Duco in de buggy alvast vooruit lopen, komt Hassan hier met 2 bagagetorens op 2 bagagekarretjes en veel kunst en vliegwerk achteraan. Een man met een Australische hoed tot vlak boven zijn ogen getrokken, kijkt Hassan met een brede grijns aan en roept met een onvervalst plat Australisch accent: ‘Where’s the rest of your luggage, mate‘?

We voelen ons gelijk thuis tussen de Australische humor en Perth blijkt ook nog een prachtige stad te zijn. Vanuit Kings Park hebben we een wijds uitzicht op de skyline van het centrum. We lopen door de Botanical Gardens en komen een Baobab boom tegen die getransporteerd blijkt te zijn vanuit de omgeving van Broome in het noorden van Western Australia.

Verderop de wandelroute lopen we over een hoge glazen brug waar vandaan we de hoge bomen vanuit een ander perspectief kunnen zien.

We blijven nog een nachtje langer dan gepland in Perth en bezoeken de volgende dag ‘The Bell Tower’. In een smal hoog gebouw zijn 18 enorme klokken bij elkaar gebracht die elke dag worden geluid. Wij mogen de zware klokken ook een keer luiden.

Via een paar fraaie loopbruggen lopen we een rondje langs het water. Hannah laat zich afkoelen in de fonteinen die willekeurig uit de straat omhoog spuiten. We besluiten de warme dag met een heerlijk ijsje.

Inmiddels hebben we een route uitgestippeld voor de komende weken. We rijden eerst naar het noorden om de Pinnacles te bekijken en komen dan terug naar het zuiden, om via een stukje outback in het binnenland langs de zuidwest kust weer terug te reizen naar Perth.

We reizen naar het uiterste westen van Kangaroo Island en kamperen in het Flinders Chase National Park. Het koelt gelukkig flink af en daardoor komen ook de wilde dieren meer tevoorschijn. ’s Nachts hebben we zelfs een reusachtige possum in de tent! We verkennen het afgelegen West Bay en we bezoeken de prachtige Remarkable Rocks. Na ons kampeeravontuur op Kangaroo Island nemen we weer de boot terug en rijden door naar Adelaide.

Binnen enkele uren wordt het 25 graden kouder

Als we aankomen bij de ingang van het Flinders Chase National Park is het flink gaan waaien, waardoor de hitte wat dragelijker wordt.

Het weer slaat echt om nu. Het gaat zowaar regenen en de temperatuur zakt binnen enkele uren van 40 naar 15 graden! We hebben onze tent opgezet naast een grote termietenheuvel. Als we Hannah op het hart hebben gedrukt om vooral niet met een stok in die grote bult te gaan porren hebben we er verder geen last van.

Verschillende Australische raven houden ons in de gaten. Ze maken een grappig geluid. Het begint met een opgewekt gekraai, maar eindigt meestal in een teleurgesteld geklaag alsof er weer een kans verloren is gegaan tijdens een voetbalwedstrijd.

’s Nachts worden we wel opgeschrikt door geritsel in de voortent.

Even hebben we een deja vu met onze angstige ervaring op Huahine, maar als Hassan met een lampje de voortent in schijnt ziet hij een forse possum tussen onze spullen scharrelen. Deze ‘inbreker’ is duidelijk een groter beest dan de possum’s die ons in Nieuw-Zeeland uit onze slaap hielden. Hassan verjaagt het brutale beest en sluit de buitendeur hermetisch af met tientallen wasknijpers.

We kamperen midden in het Nationale Park en vanaf de tent lopen we direct een prachtig natuurgebied binnen. Aan het einde van de dag komen de wilde dieren tevoorschijn. We zien een koala hoog een eucalyptusboom in klimmen. Als het begint te schemeren zien we tientallen kangaroe’s in het gras grazen.
Pas als we vlakbij springen ze op om even verderop weer verder te grazen.

Alleen op de wereld in West Bay

Vanaf de campground gaan we met onze 4WD verder het Flinders Chase National Park in. We nemen de dirtroad naar West Bay in het uiterste westen van Kangaroo Island. De weg doorkruist het gebied dat in 2007 is getroffen door een ernstige bosbrand. We zien dat de natuur zich in 10 jaar tijd behoorlijk heeft herstelt.

We zijn de enigen vandaag die de bijzondere baai bezoeken. De zee bij de baai heeft een geschiedenis met verschillende schipbreuken, omdat er in het verleden geen vuurtoren was om schepen te waarschuwen. Via een uitkijkpunten dalen we af naar het woeste strand en bewonderen de vreemd gevormde rotskliffen hoog boven ons.

We voelen ons alleen op de wereld in deze ruige baai aan het einde van een lange dirtroad. Op de terugweg van onze wandeling rennen we, als de zee zich even terugtrekt, snel voor een groot rotsblok langs om geen natte voeten te krijgen. Hannah giert het uit van de pret.

Bekijk de route over het strand en meer foto’s in onderstaande video:

 

Opmerkelijke rotsen

Een opmerkelijke verzameling rotsen in het Flinders Chase National Park zijn de ‘Remarkable Rocks’.

Vanaf de parkeerplaats is het een korte wandeling naar de grote rotsblokken die van veraf al zichtbaar zijn. De fraai gelegen rotsen zijn een fantastische plek om lekker te klauteren en om mooie foto’s te maken. Het waait erg hard, dus we krijgen er uiteindelijk toch genoeg van en wandelen terug naar de auto.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

 

Verderop langs de kust kunnen we via een boardwalk afdalen tot vlak boven een grote kolonie zeehonden. De meesten luieren in de zon, maar de kleintjes spelen met elkaar op de rotsen. We bekijken ook de iets hoger gelegen vuurtoren en rijden dan op tijd weer terug naar het Visitor Centre vlakbij de campground om nog een ijsje te kunnen eten.

Na bijna een week op Kangaroo Island breken we onze tent weer op om op tijd de boot te kunnen halen. We nemen onderweg nog wel een kijkje bij ‘Little Sahara’, een zandduingebied met een paar hoge duinen. We kunnen zelfs een sandboard huren, maar Hannah glijdt zonder board vanaf de top naar beneden.

Met een extra kilo zand in de kleren en schoenen stappen we weer in de auto en rijden door naar de boot voor de terugreis. Dit keer schommelt de kleine boot behoorlijk bij de overtocht en we moeten goed naar de horizon kijken om alle boterhammen binnen te houden.

We blijven een paar dagen in Adelaide, waar Hassan oude herinneringen ophaalt, en vliegen dan naar Perth in het zuidwesten van Australië. Voor zowel Diana als Hassan is dit nog onbekend terrein.

Kangaroo Island is een fantastisch eiland. Hassan was er al eens bijna 24 jaar geleden, maar Diana kon er 10 jaar terug niet naar toe door een grote bosbrand. Dit is de karakteristieke natuur van Australië en we voelen ons gelijk thuis. We zien direct al een grote verscheidenheid aan dieren en dat maakt het kamperen extra spannend. We verkennen eerst de oostkant, waaronder Emu Bay en Seal Bay, en trekken daarna door naar de andere kant van dit bijzondere eiland.

Kamperen tussen de dieren van Australië

De auto mogen we achteruit de veerboot op rijden. Er zijn niet veel plaatsen en auto’s moeten zo efficiënt mogelijk worden neergezet.

We zijn snel aan de overkant en eenmaal op het eiland is het ook niet zo ver rijden naar onze campground. Nadat we ons hebben aangemeld is het nog een stukje over een zandweg naar de tentplekken. We moeten even de auto stil zetten voor een kangaroe die over wil steken. Sowieso is het oppassen met kamperen in Australië. Tegen een boom bij onze tent is er een grote spin bezig om een indrukwekkend web te maken. Of hij giftig is, zoals een aantal soorten in Australië, weten we niet, maar we lopen er toch voor de zekerheid maar met een grote boog omheen.

De slangen in Australië kunnen ook giftig zijn en we worden regelmatig met bordjes gewaarschuwd voor hun aanwezigheid. Als we ’s nachts naar de wc moeten kloppen we eerst onze schoenen uit in verband met eventuele schorpioenen. Daarna ontwijken we behoedzaam de spin bij de boom, om dan slaperig verder naar het toiletgebouwtje te lopen. Daar aangekomen zijn we toch gelijk wakker als wallaby’s, kleine kangaroe’s, vlak voor ons in het donker weg schieten.

Als we na een onrustige nacht wakker worden is het ‘Australia Day’. We verwachten een drukte van belang op de nationale feestdag in Kingscote, maar het grootste stadje van Kangaroo Island maakt een ingeslapen indruk. We bezoeken de bijenkorf van Kangaroo Island, een van de grootste biologische honingproducenten van Australië. Aan het einde van de dag zien we bij de haven hoe tientallen reusachtige pelikanen worden gevoerd.

‘Kijk, wat is dat?’

De volgende dag rijden we naar Seal Bay om zeehonden en zeeleeuwen te bekijken. We kunnen tot op het strand tussen de zeeleeuwen lopen. Het is een machtig gezicht. Hassan bezocht Seal Bay bijna 24 jaar geleden al eens en het blijft een van de hoogtepunten van het eiland.

We rijden nog een stuk verder langs de zuidkust en lunchen in Vivonne Bay bij de speeltuin. ‘Kijk, wat is dat?’, roept Hannah als ze op de schommel wil gaan zitten. We zijn gelijk alert, want we hebben gemerkt dat Hannah een scherp oog heeft voor wilde dieren (lees Hee, een beer! en Kijk, een haai! eerder op onze wereldreis). Dit keer kruipt er een gigantische goanna, een Australische lizard, door het zand. Zodra hij ons in de gaten krijgt verdwijnt hij in de bosjes. Nadat we een broodje hebben gegeten, nemen we nog een kijkje bij de zee. Hiervoor moeten we eerst een stuk door een rivier waden. We komen op een prachtig strand, maar het waait er te hard om lang te blijven.

Terwijl de kinderen in slaap vallen in de auto, rijden we dwars door het binnenland over dirtroads naar de noordkust. We komen onderweg een koala tegen die in de hitte een dutje aan het doen is in een eucalyptusboom. Hij wordt wakker als we stoppen en uitstappen. We turen naar boven en hij kijkt ons slaperig maar vriendelijk aan.

Aan het einde van de dag komen we bij Emu Bay, vlakbij onze campground. Hier hebben we een wel heel bijzondere strandervaring. We rijden, net als de Australiërs, met de auto het strand op en parkeren de auto op een meter of tien van de zee. Om enigszins af te koelen nemen we een duik in het warme zeewater.

Duco geniet weer van het lopen in de zee en nu ook van het warme zeewater, terwijl Hannah de zandkastelen van papa versiert met van alles wat er op het strand is te vinden.

De volgende dag breken we de tent op en vertrekken we naar Flinders Chase National Park aan de westkant van het eiland. Eerst slaan we nog even goed boodschappen in, want veel is er niet te krijgen aan de andere kant.

Zelfs voor Kangaroo Island is het erg warm vandaag. Er wordt 40 graden gemeten op het nabij gelegen vliegveldje. We zoeken een lunchplekje bij de zee, maar zelfs hier staat geen zuchtje wind. Ook in de schaduw onder een dakje hebben veel last van de hitte. We stappen snel de auto in en zetten de airco aan. We gaan op weg naar nieuwe avonturen aan de andere kant van Kangaroo Island.

We rijden over de Great Ocean Road langs de zuidwest kust van Victoria in de richting van South Australia. Het is een eerste kennismaking met het kamperen in Australië. We trotseren de hitte en staan met onze tent tussen de kakatoes, kookaburra’s en koala’s. Eén voor één krijgen we de griep en de Twaalf Apostelen staan in de grijze mist, maar wij, en ook het weer, knappen weer op en reizen verder richting Kangaroo Island.

Kamperen in Australië

De Great Ocean Road is een 243 lange, kronkelende weg langs de zuidoost kust van Australië die wij volgen op onze route van Melbourne naar Adelaide.

Het is een paar uur rijden in de auto naar onze eerste campground. Eigenlijk vinden we dat helemaal niet erg want we kunnen zo de temperatuur aangenaam houden op deze hete dag. Één van de mooie uitzichtpunten onderweg is Bells Beach, een internationaal beroemde plek voor golfsurfers.

Aan het einde van de middag komen we aan op de campground in Apollo Bay. Onze hoop op een schaduwplekje wordt door de eigenaar de grond in geboord met ‘We don’t have any shade on this campground‘, maar we kamperen wel op de mooiste plek. Terwijl de kinderen onder onze screenhouse (muggentent) puffend in de schaduw zitten en beschermd tegen de vervelende vliegen, zetten wij in de verzengende hitte de tipitent op.

We worden letterlijk uitgelachen door een kookaburra die boven ons vanuit de boom hoofdschuddend naar ons zit te kijken. We zoeken daarna snel verkoeling in een restaurantje in het stadje.

Na het eten komen we terug bij de tent en worden we omringd door tientallen kakatoes die luid krijsend heen en weer vliegen.

Als de zon ondergaat daalt de temperatuur richting de 30 graden en vallen de kinderen in slaap. Net als wij ook de warme tent in kruipen worden we opgeschrikt door een angstaanjagend gegrom. Als je niet beter zou weten, zou je denken aan een groot roofdier. Brulapen? Nee, die hebben we in Costa Rica gehoord, maar die zitten hier niet. Met kloppend hart springen we de tent weer uit en turen naar de eucalyptusboom een paar meter verderop. Een mannetjeskoala probeert met zijn gebrul indruk te maken op een vrouwtjeskoala iets hoger in de boom.

Het lawaai gaat de hele nacht door, maar toch is het een geruststellend geluid als we bedenken dat het van die lieve, knuffelige koala’s komt. Dit is kamperen in Australië!

Net zoals de Australiërs zoeken we de volgende dag de koelte van het zeewater op. Daarna is de hitte weer voorbij. Het is aangename, grijze dag en we bezoeken de vuurtoren van Cape Otway. Om weg te vluchten van de irritante vliegen, gaan we het nabij gelegen huisje binnen en eten een broodje. De sfeervolle woonkamer hangt vol met schilderijen van zeeschepen.

Mist en griep

Ondertussen heeft Hassan een griepje gekregen. Duco, Hannah en Diana krijgen vervolgens na elkaar ook de griep. Het is de eerste keer tijdens onze wereldreis dat we ziek worden, maar gelukkig is het griepje van korte duur.

We hebben nog meer pech als we langs de Twaalf Apostelen komen, een serie reusachtige rotsen die voor de kust uit zee steken.

Het is mistig en we kunnen door de grijze sluier alleen de contouren van de eerste Apostel ontdekken. Met verbazing kijken we naar een groepje Chineze toeristen die uit armoede dan maar een foto maken van de zonnige afbeelding op de plaquette naast het uitzichtpunt. Tja, je zou eens zonder foto thuiskomen…

Bij de ‘Arch’, de ‘Grotto’ en de ‘London Bridge’ hebben we meer geluk en is de mist voldoende opgetrokken om wat te kunnen zien. De ‘London Bridge’ heet eigenlijk nu de ‘London Arch’ want in de jaren negentig is de verbinding met het vaste land in zee gestort.

Onze volgende stop is Port Fairy. Het is een slaperig stadje waar eigenlijk niet zoveel te doen is, maar met de griep in de gelederen komt dat wel goed uit. We hebben een mooi kampeerplekje gevonden aan de rand van een weiland. ’s Avonds komen de koeien nieuwsgierig een kijkje nemen bij onze kleurige Tibetaanse gebedsvlaggetjes. We voelen ons helemaal thuis met dit typisch Hollandse uitzicht.

Hassan is inmiddels alweer wat opgeknapt en gaat een stukje hardlopen op de enige attractie van Port Fairy: de ‘Rail Trail’, een pad over de route van een oude spoorlijn.

Bekijk de hardlooproute en foto’s van Hassan in onderstaande video:

 

Na Port Fairy laten we de Great Ocean Road definitief achter ons. We verlaten Victoria en komen in South Australia. We overnachten nog een keer langs de kust bij het Goorong National Park in Meningie voordat we koers zetten naar ons volgende reisdoel: Kangaroo Island.

We zijn terug in Australië! ‘Terug’ geldt voor Hassan en Diana, zij waren afzonderlijk van elkaar al een paar keer in Australië. Van Melbourne reizen we naar Adelaide en van daaruit vliegen we naar Perth, dat voor ons nog wél onbekend is. Eerst verkennen we een paar dagen Melbourne om vervolgens te beginnen aan de ‘Great Ocean Road’.

Melbourne van bovenaf

Ondanks het vroege tijdstip gaat de vlucht voorspoedig. Je kunt merken dat de kinderen al gewend zijn aan het vliegen. De vlucht en het lange wachten achteraf gaat ze heel goed af.

Australië is streng als het aankomt op de invoer van eten. Voor de zekerheid vullen we een paar keer ‘Yes’ in op het formulier waardoor we moeten laten zien wat we bij ons hebben (broodjes, een beetje melk voor Duco en de appel heeft Hassan nog snel opgegeten). Er wordt niet moeilijk gedaan en we kunnen snel de luchthaven uit. Een busje haalt ons weer op om ons naar onze huurauto te brengen. Het is altijd weer verrassend dat al onze bagage, en die van anderen, in het busje past.

Met onze huurauto rijden we naar een apartementje in een buitenwijk van Melbourne, dat vlak naast een spoorwegovergang is gelegen. En die trein komt vaak langs…

Het voordeel is wel dat we met de trein snel in het centrum zijn. We gaan eerst naar de Eureka Tower, de hoogste woontoren van het zuidelijk halfrond (gemeten tot de hoogste verdieping). De lift brengt ons razendsnel naar bijna 300 meter hoogte met een prachtig uitzicht over de stad. Weer beneden aangekomen zoeken we na de drukke hoofdstraten, vanwege de hitte, een mooi park uit met een playground in de schaduw.

Bollards in Geelong

Vanuit Melbourne rijden we naar Geelong. Met twee dagen van 40 graden belooft het een hete reis te worden.

Geelong vormt het begin van de Great Ocean Road, al wordt ook het iets verder gelegen Torquay wel als startpunt aangemerkt. De schaduwplekjes zijn schaars en gewild als we willen picknicken aan de zee. We lopen nog een rondje over de kade en komen de ‘Bollards’ tegen. Het zijn houten beelden waarvan er tientallen in Geelong staan.

We gaan vanaf hier de Great Ocean Road volgen. We stoppen voor een paar dagen in Apollo Bay en Port Fairy om zoveel mogelijk van de omgeving te kunnen zien.